«I can’t breathe»: Για τον ρατσισμό στην Ελλάδα θα οργιστούμε;

Είναι σημαντική αυτή η διεθνής κινητοποίηση και κατακραυγή για τη δολοφονία του αφροαμερικανού Τζ. Φλόιντ. Ομως, ας δούμε λίγο και τα του οίκου μας. Ας δούμε τι συμβαίνει με τους κρυφούς και φανερούς ρατσισμούς στη χώρα μας

Η εικόνα είναι από μόνη της συγκλονιστική. Η κραυγή «I can’t breathe» το ίδιο.

Η δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ για ασήμαντη αφορμή από έναν ρατσιστή «μπάτσο» της Μινεάπολις, έχει προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς μιας και εν έτει 2020 στις Ηνωμένες Πολιτείες οι «μαύροι», οι «αράπηδες», οι «άφρο» είναι ακόμη παιδιά ενός κατώτερου θεού.

Ειδικά στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ όπου ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σχεδόν κανονικότητα.

Η χώρα που «πουλάει» το αμερικανικό όνειρο, τις ίσες ευκαιρίες, την ελευθερία και τη Δημοκρατία είναι βαθύτατα υποκριτική και ξεχνάει εύκολα.

Ξεχνάει και τους προηγούμενους Φλόιντ, θα ξεχάσει και τους επόμενους διότι η κουλτούρα του μάγκα λευκού, η λογική της Κου Κλουξ Κλαν, η ακροδεξιά ρατσιστική αντίληψη δεν έφυγε ποτέ.

Η βαθιά υποκρισία των Αμερικανών φαίνεται και από το γεγονός ότι θεωρούν αυτονόητη την αστυνομική βία, θεωρούν δικαίωμά τους να έχουν όπλα ή να τα αγοράζουν στο διαδίκτυο.

Ή θεωρούν ότι «ξεπλένουν» τις αμαρτίες τους όταν πηγαίνουν στις Εκκλησίες και το παίζουν θρησκευόμενοι, όταν καταγγέλλουν άλλου είδους διακρίσεις ή όταν φτιάχνουν κινηματογραφικού τύπου κινήματα σαν το «Me Τoo», απλά και μόνο για να έχουν το άλλοθί του.

 

Ακόμη και η αναρρίχηση στο κορυφαίο αξίωμα της χώρας ενός μαύρου, του Μπ. Ομπάμα, ήταν ένα άλλοθι, μια «κουκούλα» για να κρύψουν την υποκρισία τους.

Ωστόσο, δεν μπορώ να μην αναφερθώ σε όλο αυτό το «κίνημα» του διαδικτύου που καταγγέλλει τον ρατσισμό, εξοργίζεται για τη δολοφονία, εκπλήσσεται για την συνταρακτική εικόνα του επιθανάτιου ρόγχου του Φλόιντ.

Θυμίζει όλους αυτούς που ανεβάζουν post του τύπου «είμαι κι εγώ Γάλλος», «είμαι κι εγώ Βρετανός» και πάει λέγοντας.

Τι γίνεται εδώ στην Ελλάδα;

Και το λέω αυτό γιατί ο ρατσισμός στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που δεν το συναντάμε ποτέ και γι’ αυτό μας εκπλήσσει ο θάνατος ενός μαύρου.

Τι να πρωτοθυμηθούμε για όσα έχουν γίνει στο… λίκνο της Δημοκρατίας, στη χώρα της φιλοξενίας και στην Ελλάδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ότι δεν έχουμε θύματα τύπου Φλόιντ με το βίντεο να κάνει το γύρο του κόσμου μας απαλλάσσει από τις ενοχές μας;

Θυμόμαστε τώρα ότι είμαστε αντιρατσιστές όταν στην καθημερινότητα γίνεται χαμός από κάθε λογής ρατσισμούς. Από κάθε λογής διακρίσεις για το φύλο, την καταγωγή, για τα άτομα με αναπηρία, για τους κοινωνικά αποκλεισμένους, για τους άστεγους, για όσους έχουν διαφορετικά θρησκευτικά πιστεύω ή σεξουαλικό προσανατολισμό.

Αλλά κυρίως για τους πρόσφυγες και μετανάστες που αντιμετωπίζονται από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού σαν «κατσαρίδες» που έρχονται να αλλοιώσουν την Ελλάδα και το «καθαρό» ελληνικό αίμα.

Είναι πολύ ωραίο, λοιπόν, που εξοργιζόμαστε με τη δολοφονία του δύστυχου αφροαμερικανού και καταδικάζουμε τον ρατσιστή αστυνομικό.

Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε ότι η Αμερική του Τραμπ είναι μια βαθύτατα ρατσιστική και υποκριτική χώρα.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τους εγχώριους ρατσιστές.

 

Αυτούς που έβαλαν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή κι αυτούς που ετοιμάζονται να ξαναστηρίξουν νέα ναζιστικά μορφώματα.

Αυτούς που στήριξαν και συνεχίζουν να στηρίζουν κόμματα με ακραίο ρατσιστικό, ομοφοβικό και διχαστικό λόγο.

Ολους τους κουκουλοφόρους του διαδικτύου που βρίζουν, απειλούν, στοχοποιούν όποιον έχει αντίθετη άποψη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στην Ελλάδα η αστυνομική βία έχει πολλές φορές προκαλέσει νεκρούς.

Ούτε πρέπει να ξεχνάμε ότι από θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει θύματα άθλιων επιθέσεων από αστυνομικούς.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Ζακ Κωστόπουλο και πώς οδηγήθηκε στο θάνατο.

Δεν πρέπει να λησμονούμε τον μικρό Αιλάν και όλους τους πρόσφυγες και μετανάστες – θύματα μιας τραγωδίας που οι ίδιοι δεν δημιούργησαν.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τους φανερούς και κρυφούς ρατσιστές και φασίστες που με λόγια και πράξεις αποδεικνύουν ότι δεν απέχουν πολύ από τον αστυνομικό στη Μινεάπολη.

Ποια η διαφορά δηλαδή των δύο που δολοφόνησαν την Ελένη Τοπαλούδη επειδή ήταν… γυναίκα;

Ποια η διαφορά του χρυσαυγίτη που σκότωσε τον Πακιστανό Λουκμάν;

Αλλά και του κουκουλοφόρου που δολοφόνησε τα παιδιά στη Μαρφίν;

Ποια η διαφορά του συζύγου που σκότωσε με γροθιές ή έπνιξε τη γυναίκα του;

 

Ποια η διαφορά εκείνων που έχουν στήσει εργασιακούς μεσαίωνες τύπου Μανωλάδας;

Και ποια η διαφορά όσων είναι έτοιμοι να σκοτώσουν ένα μετανάστη που έκλεψε μια κότα γιατί δεν είχε να φάει;

Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, και στη ζυγαριά κάθε ζωή έχει το ίδιο βάρος, ας κάνουμε τουλάχιστον το αυτονόητο.

Μια θεωρία λέει ότι το βάρος που χάνει το ανθρώπινο σώμα τη στιγμή που πεθαίνει είναι 21 γραμμάρια και αντιστοιχεί στο βάρος της ψυχής που φεύγει από αυτό.

Επειδή λοιπόν όλοι είμαστε… 21 γραμμάρια.

Ας εξοργιζόμαστε το ίδιο για τους καθημερινούς ρατσισμούς που ντροπιάζουν τη χώρα μας.

Για να μην καταντήσουμε κι εμείς να βλέπουμε τέτοια φαινόμενα αλλά τα ξεχνάμε αμέσως μετά.